मी मूक..
पटत नाही मनास
की कागदावर वेदना मांडावी।
म्हणूनच ठरवलंय
मार्गातल्या खुंट्यानेच जीवनास गती द्यावी।
कोणी किती मारायचे ओरखडे
भरून पापाचे घड़े।
वाळू तर निसटते हातातून
पण त्याच पंक्तित दिसतात खडे।
घायाळ मनावरचे
शोषून घेतो जो तो रक्त।
बहुतेक रक्त पिपासु दिसतात
अहिंसेचे निस्सीम भक्त।
ही कोणाची पिल्लावळ म्हणावी
जी दिखाव्याची वळवळ करतेय।
तसे देणेघेणे कोणास नाही
पण मतलबाची चळवळ दिसतेय।
मी लज्जित झालो मूक झालो
पाहुन तयांची थोर थेरे।
आता वाटतेय बंद करावी मी
माझ्याच मनाची संवेदनशील दारे।
--सुनिल पवार..
No comments:
Post a Comment